پاره شدن عضله ساق پا که به عنوان کشیدگی ساق پا نیز شناخته می شود، آسیب شایعی است که می‌تواند در حین فعالیت های فیزیکی مانند دویدن، پریدن یا تغییر مسیر ناگهانی رخ دهد. تشخیص دقیق پارگی ماهیچه ساق پا برای اطمینان از درمان مناسب و جلوگیری از عوارض بعدی بسیار مهم است. در اینجا سه ​​راه برای تشخیص پارگی ماهیچه ساق پا وجود دارد:

1. معاینه فیزیکی:معاینه فیزیکی اغلب اولین مورد در تشخیص پارگی ماهیچه ساق پا است. پزشک با پرسش در مورد علائم بیمار، مانند درد، تورم، و مشکل در راه رفتن شروع می کند. آنها همچنین ممکن است در مورد شرایط مربوط به آسیب و هرگونه سابقه قبلی سویه های گوساله جویا شوند.

در طول معاینه فیزیکی، پزشک پای آسیب دیده را از نظر علائم پارگی ماهیچه ساق پا ارزیابی می کند. آنها ممکن است به دنبال کبودی یا تورم قابل مشاهده باشند و عضلات ساق پا را لمس کنند تا نواحی حساس یا بدشکلی را شناسایی کنند. پزشک همچنین ممکن است پای آسیب‌دیده را با پای سالم مقایسه کند تا تفاوت‌های محسوس در تون یا قدرت عضلانی را ارزیابی کند.

2. تست های تصویربرداری:تست های تصویربرداری میتوانند بینش های بیشتری در مورد میزان و محل پارگی ماهیچه ساق پا ارائه دهند. این آزمایش ها به تایید تشخیص و رد سایر آسیب های احتمالی کمک می کند. تکنیک‌های تصویربرداری رایج که برای تشخیص پارگی ماهیچه ساق پا استفاده می‌شوند عبارتند از:

• سونوگرافی: تصویربرداری اولتراسوند از امواج صوتی با فرکانس بالا برای ایجاد تصاویر بلادرنگ از بافت‌های نرم مانند ماهیچه‌ها استفاده می‌کند. این می‌تواند به تجسم هرگونه پارگی یا اختلال در عضلات ساق پا کمک کند و امکان تشخیص دقیق را فراهم می کند.
• تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI): اسکن‌های MRI از آهن‌رباهای قدرتمند و امواج رادیویی برای تولید تصاویر دقیق از ساختارهای بدن استفاده می‌کنند. MRI می‌تواند اطلاعات دقیقی در مورد محل، اندازه و شدت عضله پاره شده ساق پا ارائه دهد.

3. ارزیابی عملکرد: ارزیابی قابلیت های عملکردی پای آسیب دیده می‌تواند به تشخیص پارگی ماهیچه ساق پا کمک کند. این ارزیابی شامل آزمایش دامنه حرکتی، قدرت و انعطاف پذیری بیمار است. پزشک ممکن است از بیمار بخواهد حرکات مختلفی مانند راه رفتن، ایستادن روی نوک پا یا پریدن را انجام دهد تا توانایی او در تحمل وزن و درگیر شدن عضلات ساق پا را ارزیابی کند.

علاوه بر این، ممکن است از تست های عملکردی تخصصی برای ارزیابی بیشتر یکپارچگی عضلات ساق پا استفاده شود. این تست‌ها ممکن است شامل تست بلند کردن پاشنه تک پا باشد که در آن بیمار وزن بدن خود را فقط با استفاده از پای آسیب‌دیده بلند می‌کند، یا تست دورسی فلکشن غیرفعال که دامنه حرکتی مچ پا را ارزیابی می‌کند.

با ترکیب اطلاعات حاصل از معاینه فیزیکی، آزمایش های تصویربرداری و ارزیابی عملکرد، متخصصان مراقبت های بهداشتی میتوانند به طور دقیق پارگی ماهیچه ساق پا را تشخیص دهند و یک برنامه درمانی مناسب ایجاد کنند.